Gitmeler önce gözlerde baslar. Önce gözler terk eder sevdigini. Önce gözler uzaklasir sevdadan.
Dilin tüm inkârina, sevdigini inandirma telasina karsi gözler anlatir dogruyu. Yalansiz, riyasiz söyleyiverir bittigini. "Artik demir almak günü geldi bu limandan" der acimasizca.
Bakarken ici titreyen gözler görmez olur seni.
İzlersin, yapacak bir sey yoktur cünkü. Hayatinin tam ortasina gelip yerlestigi zamani kabul edis gibi, gidisi kabul edersin. Bilirsin ki her caba bosuna. Gitmek düstüyse akla, her söz daha derin bir yara. Beklersin, sorgusuzca yerlestigi yüreginin üzerine basa basa gidisini izlersin. Konusmak nafiledir artik. Ne söyleyecek kelime, ne anlatacak duygu kalmamistir.
Sensiz nefes alamayandir giden. Yokken nefes alamadigindir. İnanamaz ama izlersin. Dilin de gözler kadar dürüst olacagi günü beklersin. Acitir her yalan, her sahte dokunus yakar tenini, beklersin.
Mutlulugundur giden. Kalbin kanar ama izlersin. Söyleyemediklerinle yanmaya baslar bogazin.
Hayallerindir, sevdandir giden. Kocaman bir bosluk birakir ardinda, doldurmayi ögrenirsin.
Kendini hazir hissettiginde, söyleyecek makul bir sebep buldugunda, zamani geldiginde dillendirir gidisini. Bildigin bir masali anlatir gibi, oyuncularini, hikâyesini, sonunu bildigin bir filmi izletir gibi. Anlatir, dinlersin. Gider, izlersin.
Aci, izin verdigin kadar acitir bilirsin...